Eerder deze week had ik een gesprek met mijn werkgever over het ruilen van verlofdagen. (In het komende half jaar ga ik leren werken met The Stargate en het geven van The Reconnection.) Nadat we het met elkaar eens waren geworden, vroeg hij ‘mag ik je vragen wat je gaat doen?’

Dit vond ik een ingewikkelde vraag. Normaal gesproken zou ik zoiets antwoorden als ‘nee, dat is privé’, als je weet dat bijvoorbeeld een fysiotherapeut wordt gezien als een kwakzalver.

Ik kan mijn angst voor afkeur, pestgedrag en onbegrip blijven vasthouden, meebuigen met de cultuur die er op de werkvloer heerst, maar voel ik mij daar beter bij?

Of wordt het tijd om ‘uit de kast’ te komen, mijzelf te bevrijden van deze angst en meer te leven in mijn eigen vrijheid?

Wij mensen zijn heel goed geworden in onszelf beperkingen opleggen. In dit persoonlijke voorbeeld gaat het over de werkrelatie en hoe dit beïnvloed zou kunnen worden door uit te komen voor wie je bent en wat je doet. Zulke zelf opgelegde, vaak onbewuste beperkingen kom je overal tegen in bijvoorbeeld relaties met je partner(s)/familie/vrienden/collega’s, met gedachtes in je hoofd etc.

Elke gedachte, elk gevoel, is oké. Het is er dus je mag er iets mee. In liefde, zonder oordeel. Het is.

Een van de uitspraken in mijn praktijk is “Het mooiste wat je kunt zijn is jezelf”. Uitkomen voor wie je bent en wat je voelt is heling. Heling voor jezelf en daarmee stukje meer jezelf zijn.

Ik had besloten om tegen mijn werkgever eerlijk te zijn en heb ik een aantal minuten lang zitten praten over wat ik ga doen en waarom. Of hij ooit weer een persoonlijke vraag zal stellen? Ik zal het vanzelf meemaken.